Bazen senin hayatında kendimi miden olarak görüyorum. İnsanlar gözlerine, saçlarına, ciltlerine gösterdikleri özeni ve saygıyı midelerine de göstere bilselerdi, sorunun üstesinden gele bilirlerdi belki. Midelerini görmüyorlar çünkü , hayal edemiyorlar ;daha doğrusu kendilerinin çukuru, mezarıymış gibi görüyorlar onu. İçine her şeyi atabilecekleri ve gerisine karışmıyacakları bir kara delik. Ancak şiştiğinde, ağrıdığında, kustuklarında hatırladıkları zavallı organ.

Ağız tadı,damak zevki ve kara delik.

Seni unuta bilmek için denediğim bütün anestetik yollar fonda radyo cızırtısıyla yaşamama neden oldu. Üstünü gazeteyle kapayamadım bu aşkın. Üç yaz önce sabaha karşı karşıma çıkan bu yabancı kalbimin yerlisi olduğunda yapılması gereken tek şeyi yaptım. Bekledim.