Sene 2005 yada 2006 ya yeni girmişiz. Hayatı "tost" pembe gördüğüm yıllar. Annemle yaşıyoruz güzel güzel, küçük denilicek kadar küçüğüm 90m2 evimiz var kutu gibi. Yerler parke değildi, küvet yoktu belki ama mutluyduk dibine kadar.
Doğum günüme az kalmış, ozamanlarda davetye modası var doğum günlerinde süslü kağıtlara yapay sevgi sözcükler yazılır, aynı süslü zarflara konulup gönderilirdi. Bende küçüğüm özendim. gittim aldım. 30 a yakın davetye yazıcaz güya ya dayımla sevgilisini getirdim eve (tabi fil tarihi) davetye yazmaya, güzel güzel yazıyorlar bende oturuyorum başlarında derken 10. oldu 11. baktım bunlar yoruldu , benimde gözlerim kapandı kapanacak. Zarflarla 0oynarken yazılanlarla yazılmayanları birbirine karıştırmışım bir güzel, dayımlarda bitti sandı odaya çekildiler.(insan bakar kontrol eder dayanamıyorlar tabi).
Sabah uyanıp gittim okula nasıl mutluyum totoşum tavana değecek, herkes bana vericek mi diye bakıyor bende tek tek veriyorum.Havamı atıp verdiktesn sonra dedim açmayın evde açarsınız(iyi ki öyle demişimde hayatımın rezilliğinden kurtuldum) onlarda kabul ettiler.Derken eve gittim anneannemin sitesinde oturan xx'in annesi anneannemi arayıp e bu davetye boş asuların ev nerde vs .
bütün iletişim anneannemden sağlanmıştı. Ama her şeye rağmen o 90m2lik ev dolup taşmış oturacak değil, ayakta durmak için bile yer kalmamıştı. Tey tey .Gelenleri tek sıra haline sokup hediyleri alıyorum, her önüne gelen oyuncak biblo allahımm pinti adiler.
Derken mevcut azaldı dört beş kız kaldık . Oturduk fal baktık sohbet ettik (neyden konuştuysak tabi merak konusu) o doğum günümde öyle geçip gitmişti. Annem sırf kızım daha iyi doğum günü yapsın diye 135 m2 lik eve götürmüştü bizi.(ölürüm ya annem annem) ama bir daha hiç bir doğum günümde ki insan sayısı bir elin parmağını geçmedi. Ev dolup taşmadı, dayım benim için davetye yazmadı.
Yani bu 13 ocağıma gelene kadar. Bu doğum günümde sevildiğimi hissettim iliklerime kadar. Seviyorum dedim.Canlarım dedim.(kimse biblo almamıştı) Dayımı yıllar önceki gibi bakarken gördüm belkide annemin her zamanki fedakarlığıyla, en son babamın kucağında ki o güveni onun kollarında hissettim belkide. "çünkü ben aşık olduğum adamı doğurdum,önce öptüm sonra doğurdum." İyiki doğmuşum dedim ve iyiki o var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder